Pittige casussen

In maart 2021 heb ik mijn opleiding tot mantelzorgmakelaar afgerond. De opleiding is ingericht met veel praktijkvoorbeelden. Hoe verder we in de opleiding komen, hoe moeilijker de casussen worden. Het is leuk om in zo’n casus te vast te bijten. Ik word ondertussen een soort internet-opzoek wonder.

De casussen zijn zo opgebouwd dat we ons moeten vastbijten in complexe zorgvragen. Waar vraag je welke zorg aan? Hoeveel zorg zou passend zijn? En reken uit hoeveel zorg ze kunnen krijgen en wie ze daar voor kunnen inhuren. We zoeken de formulieren op en vullen ze in. In de lessen daarna gaan we de casussen analyseren en soms komen er nog dingen uit die ik niet had gevonden of we horen over uitzonderingen en extra potjes.

Maar soms frustreert het me wel. Nederland is een rijk land, met veel mogelijkheden. Al is er veel kritiek op de zorg, toch is het hier goed geregeld. Er zijn zo ontzettend veel mogelijkheden dat het heel ingewikkeld wordt. Soms sta ik echt versteld over wat er allemaal kan, wat voor uitzonderingen er zijn en wat voor extra potjes er te vinden zijn. En er zijn ook veel handelingen die ze echt niet mogen vergeten, want anders komen ze in de problemen. Ik kan me dan helemaal voorstellen dat mensen gefrustreerd raken als ze hiermee te maken krijgen. Ze hebben niet gekozen voor hun rol als mantelzorger. Ze hebben hun eigen huishouden, hun werk, sociale contacten, gezin, sport en dan komen die zorgtaken er nog eens bij. Als het dan heel erg ingewikkeld is om uit te zoeken wat er allemaal voor hun mogelijk is, dan kan ik me voorstellen dat de mantelzorger overbelast raakt.

Ik vind het heel mooi dat ik die mantelzorger dan kan gaan helpen. Nu ik verder in mijn opleiding kom en geconfronteerd wordt met deze ingewikkelde casussen, merk ik dat ik sta te trappelen om mij vast te bijten in hun vragen en om ze verder te helpen. Wie weet kan ik ook nog optreden als belangenbehartiger voor deze groep mensen, want dat is hard nodig!